- dedecorus
- dē-decōrus, a, um, verunehrend, entehrend, schändend, m. Dat. (für jmd.), ac compede, quod dedecorum barbaris, trahebatur, Tac. ann. 12, 47. – v. Pers., Marcum Lepidum ut inopem et maioribus suis dedecorum incusavit, Tac. ann. 3, 32. – ⇒ Nicht mehr Plaut. Bacch. 1191, wo jetzt etsist dedecori (zur Schande gereicht).
Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch von Karl Ernst Georges. 2002.